ประวัติแผ่นเสียง/จานเสียงครั่ง
ค้นหา
Custom Search
แรกสุดเป็นกระบอกอัดเสียงเคลือบขี้ผึ้งแบบเอดิสัน ซึ่งในเมืองไทย (สยาม) ใช้บันทึกเพลงไทยเดิม ตั้งแต่ราวปลายรัชกาลที่ 4 ต่อมาเริ่มมีการบันทึกเสียงลง แผ่นเสียง/จานเสียงครั่ง ในสมัยรัชกาลที่ 5 ส่วนใหญ่เป็นเพลงเรื่องบรรเลงด้วยวงปี่พาทย์ดึกดำบรรพ์ ที่กำลังได้รับความนิยมในสมัยนั้น ซึ่งมักไม่จบในหน้าเดียว จึงต้องบันทึกต่อกันเป็นชุดหลายแผ่น
โดยทั่วไปมีขนาด 10-12 นิ้ว สปีด 78 รอบ/นาที บันทึกและเล่นกลับได้หน้าละไม่เกิน 3-5 นาที ลักษณะค่อนข้างหนาและหนัก ตกแตกง่ายอย่างจานกระเบื้อง ให้เสียงแหลมแตกพร่าและเสียงรบกวนจากหัวเข็มโลหะที่ต้องคอยเปลี่ยนบ่อย
แผ่นครั่งในเมืองไทย เช่น ปาเต๊ะ ,อาร์ซีเอ วิคเตอร์ (ที่เรียกติดปากว่า ตราหมาหน้าเหลือง,เขียว หรือ แดง ตามป้าย ) ,พาร์โลโฟน ,โคลัมเบีย ,เดคก้า ,บรันซวิค ,แคปิตอล ,ฟิลิปส์ ,เอ็มจีเอ็ม ,เทพดุริยางค์ ,โอเดียน ,ศรีกรุง ,กระต่าย ,อัศวิน ,สุนทราภรณ์ ,มงกุฏ ,เทพนคร ,นางกวัก ,กระทิง ,นาคราช ,กรมศิลปากร แผ่นที่ใช้เฉพาะในสถานีหรือจำหน่ายบางโอกาส เช่น กรมโฆษณาการ (แผ่นดิบ ), เนรมิตภาพยนตร์ ฯลฯ
แผ่นเสียงไวนิล/อัลบั้มลองเพลย์
ช่วงปี พ.ศ. 2491 ในต่างประเทศ บริษัทแผ่นเสียงโคลัมเบีย พัฒนาแผ่นบันทึกเสียงชนิดใหม่ได้สำเร็จ เรียกว่า แผ่นเสียง/อัลบั้มลองเพลย์ (Long played record /album) บางทีเรียก แผ่นเสียงไวนิล (Vinyl) ตามชื่อพลาสติก คุณภาพดีที่ได้จากคาร์ไบด์ (Carbide)[4> แผ่นชนิดนี้ มีขนาดบาง เบา ตกไม่แตก คุณภาพเสียงทุ่มนุ่มนวลลุ่มลึกมากขึ้น สามารถลดเสียงรบกวนจากหัวเข็มลงเหลือเพียงเล็กน้อย และบรรจุเพลงเพิ่มขึ้นด้วยขนาด 12 นิ้ว สปีด 33 รอบเศษ/นาที ปกติบันทึกได้หน้าละ 20 นาทีเศษ (ราว 6-7 เพลง/หน้า)
ในต่างประเทศ ยังคงมีผลิตบ้างจำนวนจำกัดเฉพาะกลุ่มที่ชอบฟังเสียงจากแผ่นไวนิล ทำให้แต่ละอัลบั้มมีราคาสูง ส่วนประเทศไทย เลิกผลิตแบบอุตสาหกรรมตั้งแต่ปี พ.ศ .2535
แผ่นซิงเกิล
ปี พ.ศ. 2492 บริษัท อาร์ซีเอ วิคเตอร์ ทำแผ่นเล็ก ขนาด 7 นิ้ว สปีด 45 รอบ/นาที คุณภาพเสียงด้อยกว่าแผ่นใหญ่เล็กน้อย บันทึกได้หน้าละไม่เกิน 2 เพลง เรียกกันว่า แผ่นซิงเกิล (Single) มักใช้กับเพลงเด่นๆ ที่ตัดจากแผ่นลองเพลย์ เพื่อเผยแพร่ตามสถานีวิทยุ ก่อนวางจำหน่ายอัลบั้มจริง
แผ่นไวนิลทุกขนาดมีการผลิตต่อเนื่องยาวนานถึง 30 ปี ก่อนเข้าสู่ยุคใหม่ของการบันทึกเสียงด้วยระบบดิจิตอลบนแผ่นซีดี
แผ่นไวนิลในเมืองไทย เช่น อาร์ซีเอ ,โคลัมเบีย ,เดคก้า ,แคปิตอล ,ฟิลิปส์ ,เอ็มจีเอ็ม ,ศรีกรุง ,กระต่าย ,อัศวิน ,สุนทราภรณ์ ,มงกุฏ ,เมโทรแผ่นเสียง ฯลฯ รวมถึง แผ่นที่ใช้เฉพาะในสถานี วิทยุ อส. หรือออกจำหน่ายบางโอกาส เช่น กรมศิลปากร ,ละโว้ภาพยนตร์ และ ไทยทีวีช่อง 4 เป็นต้น
แผ่นเสียงเพลงไทยส่วนใหญ่นิยมทำเป็นอัลบั้มไวนิลขนาด 12 นิ้ว ส่วนแผ่นครั่งขนาด 10 นิ้ว ซึ่งมีเสียงรบกวนและดูแลรักษายากไม่เป็นที่นิยมทั่วโลกนานแล้ว
อ้างอิง
^ ประวัติแผ่นเสียงในประเทศไทย ,เว็บไซด์ วปถ.3 ,จ.นครราชสีมา
^ Gramophone Record ,Wikipedia-The Free Encyclopedia
^ Cambridge's Learner Dictionary ,Cambridge University Press ,P.707
^ สอ เสถบุตร ,Modern Thai English Dictionary ,ไทยวัฒนาพานิช หน้า 60
ช่วงปี พ.ศ. 2491 ในต่างประเทศ บริษัทแผ่นเสียงโคลัมเบีย พัฒนาแผ่นบันทึกเสียงชนิดใหม่ได้สำเร็จ เรียกว่า แผ่นเสียง/อัลบั้มลองเพลย์ (Long played record /album) บางทีเรียก แผ่นเสียงไวนิล (Vinyl) ตามชื่อพลาสติก คุณภาพดีที่ได้จากคาร์ไบด์ (Carbide)[4> แผ่นชนิดนี้ มีขนาดบาง เบา ตกไม่แตก คุณภาพเสียงทุ่มนุ่มนวลลุ่มลึกมากขึ้น สามารถลดเสียงรบกวนจากหัวเข็มลงเหลือเพียงเล็กน้อย และบรรจุเพลงเพิ่มขึ้นด้วยขนาด 12 นิ้ว สปีด 33 รอบเศษ/นาที ปกติบันทึกได้หน้าละ 20 นาทีเศษ (ราว 6-7 เพลง/หน้า)
ในต่างประเทศ ยังคงมีผลิตบ้างจำนวนจำกัดเฉพาะกลุ่มที่ชอบฟังเสียงจากแผ่นไวนิล ทำให้แต่ละอัลบั้มมีราคาสูง ส่วนประเทศไทย เลิกผลิตแบบอุตสาหกรรมตั้งแต่ปี พ.ศ .2535
แผ่นซิงเกิล
ปี พ.ศ. 2492 บริษัท อาร์ซีเอ วิคเตอร์ ทำแผ่นเล็ก ขนาด 7 นิ้ว สปีด 45 รอบ/นาที คุณภาพเสียงด้อยกว่าแผ่นใหญ่เล็กน้อย บันทึกได้หน้าละไม่เกิน 2 เพลง เรียกกันว่า แผ่นซิงเกิล (Single) มักใช้กับเพลงเด่นๆ ที่ตัดจากแผ่นลองเพลย์ เพื่อเผยแพร่ตามสถานีวิทยุ ก่อนวางจำหน่ายอัลบั้มจริง
แผ่นไวนิลในเมืองไทย เช่น อาร์ซีเอ ,โคลัมเบีย ,เดคก้า ,แคปิตอล ,ฟิลิปส์ ,เอ็มจีเอ็ม ,ศรีกรุง ,กระต่าย ,อัศวิน ,สุนทราภรณ์ ,มงกุฏ ,เมโทรแผ่นเสียง ฯลฯ รวมถึง แผ่นที่ใช้เฉพาะในสถานี วิทยุ อส. หรือออกจำหน่ายบางโอกาส เช่น กรมศิลปากร ,ละโว้ภาพยนตร์ และ ไทยทีวีช่อง 4 เป็นต้น
แผ่นเสียงเพลงไทยส่วนใหญ่นิยมทำเป็นอัลบั้มไวนิลขนาด 12 นิ้ว ส่วนแผ่นครั่งขนาด 10 นิ้ว ซึ่งมีเสียงรบกวนและดูแลรักษายากไม่เป็นที่นิยมทั่วโลกนานแล้ว
อ้างอิง
^ ประวัติแผ่นเสียงในประเทศไทย ,เว็บไซด์ วปถ.3 ,จ.นครราชสีมา
^ Gramophone Record ,Wikipedia-The Free Encyclopedia
^ Cambridge's Learner Dictionary ,Cambridge University Press ,P.707
^ สอ เสถบุตร ,Modern Thai English Dictionary ,ไทยวัฒนาพานิช หน้า 60
